به دليل فواید ارزنده بلاهاست که صفت رضا به قضای الهی و خشنودی به آنچه خدا پیش می آورد ایجاد می گردد.

سعدی می گوید:

کوتاه دیدگان همه راحت طلب کنند

عارف، بلا، که راحت او در بلای او است

بگذار هرچه داری و بگذر که هیچ نیست

این پنج روز عمر که مرگ از قفای اوست

هر آدمی که کشته شمشیر عشق شد

گو غم مخور که ملک ابد خونبهای اوست

از دست دوست هر چه ستایی شکر بود

سعدی رضای خود مطلب چون رضای اوست

گوهر قیمتی از کام نهنگان آرند

آنکه او را غم جان است به دریا نرود


منبع : http://mehrbaran49.blogfa.com/