این کامل ترین تصویری است که بشر تا حال حاضر از جهان هستی به دست آورده است. حاصل ۱۰
سال جمع آوری اطلاعات یک تصویر سه بعدی است که شامل ۴۳ هزار کهکشان است و تا ۳۸۰ میلیون
سال نوری گسترش دارد.
اخترشناسان به کمک تلسکوپ های قدرتمند خود تاکنون از میلیاردها کهکشان در بخش های مختلف
جهان تصویربرداری کرده اند. در واقع اگر عرصه فضا را به اقیانوسی تشبیه کنیم ، کهکشانها همانند
جزایری از ستارگان هستند که در این اقیانوس با فواصل دور و نزدیک از همدیگر توزیع شده اند.
دانش کیهان شناسی نوین ، عملا همزمان با تولد نسبیت عام اینیشتن متولد شد. او به کمک این
نظریه ، توانست رفتار اقیانوس فضا-زمان را در حضور ماده تبین کند. به این ترتیب ، جهان ما مجموعا
یک حوزه فضا-زمانی واحد و پیوسته است که تمامی رویدادها و پدیده های کیهان در بستر آن رخ
می دهد. این حوزه فضا-زمانی (کل جهان ما) یک حوزه چهار بعدی است. حوزه ای با سه بعد
مکانی طول ، عرض و ارتفاع به اضافه بعد چهارم یعنی زمان . تمامی کهکشانها از جمله کهکشان
ما درون این اقیانوس چهار بعدی شناورند.
آیا کل هستی دارای همین سه بعد طول ، عرض و ارتفاع است ؟
یکی از مهمترین نظریات در این باره ، نظریه ریسمانها است . بر اساس این نظریه ، تمامی ذرات
بنیادین جهان در واقع ریسمانهای بسیار کوچک و مرتعش انرژی هستند که در یک فضا-زمان ده
بعدی در حال ارتعاشند. به عبارتی بر مبنای نظریه ریسمان ها، کائنات باید به جای چهار بعد ،
ده بعدی باشند.
نظریه دیگر در این رابطه ، نظریه M است . طبق این نظریه یک بعد جدید به کائنات افزوده می شود
بنابراین کل هستی 11 بعدی است که 10 بعد آن مکانی و یک بعد آن زمانی است. این مجموعه
11 بعدی حوزه نامتناهی و اسرار آمیزی به نام ابر جهان را تشکیل می دهند.بر اساس نظریه M
جهان ما در واقع یک صفحه یا بهتر بگوئیم یک ابر صفحه چهار بعدی شناور در ابر جهان است.
بر مبنای نظریه M علاوه بر صفحه جهان ما ، ابر صفحات یا جهان های بی شمار دیگری نیز در
گستره ابر جهان شناورند اما از آنجایی که این جهان ها در خارج از جهان ما واقعند ، متوجه
حضور آنها نمی شویم . بر اساس نظریه M هر یک از جهان های شناور در گستره بیکران ابر جهان
می توانند قوانین بنیادین فیزیکی متفاوت و مربوط به خود را داشته باشند. به عنوان مثال برخی از این
جهان ها ممکن است مثل جهان ما چهار بعدی باشند و حتی موجوداتی دقیقا مثل ما انسانها در
آنها زندگی کنند. اما برخی دیگر ممکن است هفت بعدی یا هشت بعدی و خالی از سکنه باشند.
محاسبات مبتنی بر نظریه M نشان می دهد که حداقل ده به توان 500 جهان با قوانین فیزیکی
متفاوت در پهنه ابر جهان وجود دارد که قوانین بنیادین هر یک از آنها با دیگری متفاوت است.
آنچه بیان شد تعداد جهان هایی با ویژگی های فیزیکی متفاوت است ولی تعداد کل جهان ها
احتمالا نامتناهی است.
نشریه دانستنیها شماره 20 نویسنده : شهاب شعری مقدم
در حالي كه دانشمندان سيارات بسياري را در اطراف ستارگان ديگر پيدا كرده اند و در انديشه انجام عمليات هاي ديگر براي بررسي هرچه بيشتر منظومه شمسي خودمان هستند، محققان به دنبال سيارات زمين مانندي هستند تا بتوانند راه هايي براي شناسايي انواع موجودات زنده احتمالي در هر نقطه اي از اين هستي پيدا كنند.
کهکشان ها سامانه هایی بزرگ و با اندازه و مرزی مشخص هستند که از ستاره ها، بقایای ستاره‌نماها (شبه ستاره ها)، ماده تاریک، گازها و گرد غبارهای میان ستاره ای که با نیروهای گرانشی به گرد هم آمده اند، تشکیل یافته اند. کوچکترین کهکشان ها دارای پهنایی برابر با چند صد سال نوری ، شامل نزدیک به ۱۰۰۰۰۰ میلیارد ستاره هستند. بزرگترین کهکشان ها تا ۳ میلیون سال نوری پهنا دارند و شامل بیش از ۱۰۰۰ میلیارد ستاره هستند.
در سال 1946 ،یک اختر فیزیک دان به نام دکتر لیمان اسپیتزر(1914-1997) پیشنهاد ساخت تلکسوپی در فضا را مطرح کرد،تلکسوپی که قادر بود تصاویری بهتر و با وضوح بیشتر از اجرام دوردست نسبت به تلسکوپ های زمینی تهیه کند.اما این ایده، غیرقابل اجرا و فراتر از زمان خود بود زیرا تا آن زمان حتی یک موشک هم به ماورای جو زمین پرتاب نشده بود.اما سرانجام در سال 1970 این طرح تصویب و در سال 1977 بودجه ای برای ساخت آن اختصاص یافت و ناسا شرکت هوا-فضا لاک هید مارتین Lockheed Martin) ( را به عنوان اولین پیمانکار برای ساخت و نظارت بر قطعات و ساختار تلسکوپ انتخاب کرد و در سال 1983 تلسکوپ به نام منجم امریکایی ادوین هابل –کسی که با رصد ستارگان متغییر در کهکشان های دوردست تئوری انبساط جهان را تائید کرد – نام گذاری شد.
حمیده احمدیان راد
ساختمان فضاپيما عبارت است از يك اتاقك جعبه مانند سبك وزن كه از تركيب گرافيت (كربن طبيعي) با اندود پلاستيكي ساخته شده و بر روي يك هسته لانه زنبوري قرار گرفته.
ایستگاه فضایی بین‌المللی (به انگلیسی: International Space Station) یک ایستگاه فضایی است که با مشارکت بیش از ۱۵ کشور ساخته می‌شود. این ایستگاه فضایی در مدار زمین و در ارتفاع ۳۵۰ کیلومتری از سطح زمین در حرکت است. سرعت آن در مدار معادل ۲۷٬۷۰۰ کیلومتر بر ساعت است، که به این ترتیب روزی ۱۵ بار به دور سیاره زمین گردش میکند.
ایستگاه فضایی نوعی سازه است که برای زندگانی بشر در فضا طراحی و ساخته شده‌است. تاکنون تنها ایستگاههای مدار پایین به مرحلهٔ بهره‌برداری رسیده‌اند که آنها را «ایستگاه مداری» نیز می‌خوانند.
